tag:blogger.com,1999:blog-90533850735960557372024-03-13T14:16:58.774-07:00Nancy SDNan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.comBlogger14125tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-13889662916354791272013-02-12T08:48:00.000-08:002013-02-12T08:48:27.257-08:00La actitud de Hernán Cortés hacia los indios en La Segunda Carta de Relación<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-y-GlQiYnw9s/URpv9MjYieI/AAAAAAAAAF4/FmlAtO7M0Rg/s1600/HernandoCortesvictoryOtumbaoverAztecsbattlebyManuelIbanez.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="http://1.bp.blogspot.com/-y-GlQiYnw9s/URpv9MjYieI/AAAAAAAAAF4/FmlAtO7M0Rg/s320/HernandoCortesvictoryOtumbaoverAztecsbattlebyManuelIbanez.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">La
concepción primera de Cortés en su encuentro con los indios se encamina a la
alabanza de la superioridad de éstos con respecto a los del Caribe. Le
sorprende mucho cómo después de trabar contacto con los indios de Cempoal, aquellos que están al servicio de Moctezuma le salen al encuentro poniéndolo en serias dificultades al hacer frente a sus avanzadas estrategias de ataque. Cortés no puede más que reconocer con
cierta mezcla de admiración y sorpresa sus inesperadas habilidades de pelea: “Bien pareció
que Dios fue el que por nosotros peleó, pues entre tanta multitud de gente tan
animosa y diestra para pelear y con tantos géneros de armas para ofendernos,
salimos tan libres.”<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn1" name="_ftnref1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">En
diversos textos las referencias a Hernán Cortés son las de un hombre con plena
conciencia política y estratégica, tal como lo menciona Sanchez –Barba en su <i>Hernán Cortés<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn2" name="_ftnref2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><b><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[2]</span></b></span><!--[endif]--></span></a></i>.
Cortés admiraba la capacidad para luchar mostrada por los grupos de indios,
pero al mismo tiempo sabía de unos pueblos que estaban oprimidos por otros (los
tlaxcaltecas por los mexicas) y aprovechando una capacidad comunicativa más
astutamente desarrollada que la de los indios sacaba provecho de la situación
de las quejas de los tlaxcaltecas para mostrarse como un liberador que los iba
a ayudar a independizarse del dominio: “los indios no se dan cuenta de que las
palabras pueden ser tan peligrosas como las flechas<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn3" name="_ftnref3" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></a>, por ello Cortés les
prometía que los tendría “por amigos”<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn4" name="_ftnref4" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></a> y ellos lo creían
ciegamente.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Considero
que el conquistador medía muy bien sus terrenos, de modo que planificaba la
forma de asestar los golpes sin que los indios sospecharan de su ventaja. De
hecho él aprovechaba la discordia existente entre los pueblos enemigos y el
resentimiento de los habitantes de Churultecal hacia la potestad de Moctezuma con el fin de sacar partido gracias
a su bien calculado avance estratega: “vista la discordia y disconformidad de
los unos y de los otros, no hube poco placer, porque me pareció hacer mucho a
mi propósito y que podría tener manera de más aína sojuzgarlos y que me dijese
aquél común decir de monte.”<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn5" name="_ftnref5" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[5]</span></span><!--[endif]--></span></a><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">La
actitud de Cortés hacia los indios es una reafirmación del alto grado de estima
en que se tiene a sí mismo. Sabe muy
bien lo poderoso que es y puede llegar a ser, por lo cual asegura su
habilidad de convencimiento en cuanto a unirlos al vasallaje de su alteza y en
caso contrario a su persuasión; entonces viene el empleo de la fuerza para con
ellos:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin-left: 35.4pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Yo
les hablé a aquellos mensajeros y les dije que embajada de tan alto príncipe
como vuestra sacra majestad […] que dentro de tres días pareciesen ante mí a dar
la obediencia a vuestra alteza y a ofrecerse por sus vasallos, […] iría sobre
ellos y los destruiría y procedería contra ellos como contra personas rebeldes
y que no se querían someter debajo del dominio de vuestra alteza.<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn6" name="_ftnref6" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[6]</span></span><!--[endif]--></span></a> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Por
ende, la impresión que dejan los indios a Hernán Cortés es la de un cúmulo
humano un tanto maleable y con poca resistencia. Se presenta como amigo y como aliado de esos
indios a la vez, generando confusión en sus discursos orales; esta situación es
ejemplificada en el trabajo de Todorov <a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftn7" name="_ftnref7" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">[7]</span></span><!--[endif]--></span></a> al mencionar el proceder
calculador del español en la vía
comunicativa con el líder de los mexicas. Cuando está más débil y temeroso de
ser vencido es cuando se muestra más fuerte en sus argumentos y cuando sabe que
va a obtener una victoria confía cada vez más en que los indios son unos seres
desprovistos de orientación. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<span style="font-family: "Arial","sans-serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 150%;">Es
de este modo que la actitud de Cortés hacia los indios es de conveniencia y
liderazgo. En el sentido de provecho tiene la información acerca del desorden y
falta de concierto de los indios como defensores de lo suyo (territorio,
posesiones, comunidad, etc.) y los embauca para subyugarlos; en la línea del liderazgo traspone los
umbrales de la comunicación para demostrar su supremacía como negociador, que como resultado da la determinación del “talón de Aquiles” de
los indios y la comprobación de que puede dominar sus voluntades con un mínimo de
esfuerzo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-align: justify; text-indent: 35.4pt;">
<br /></div>
<div>
<!--[if !supportFootnotes]--><br clear="all" />
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref1" name="_ftn1" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></a>
López Medellín Javier y Felix Hinz, “Hernán Cortés. Segunda Carta de
relación.”, en <i>Hernán Cortés. Un
obituario. </i>p. 5</div>
</div>
<div id="ftn2">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref2" name="_ftn2" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></a>
Sánchez - Barba, Mariano H. <i>Hernán Cortés</i>.
p. 63</div>
</div>
<div id="ftn3">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref3" name="_ftn3" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></a>
Todorov Tzvetan. “Conquistar”, en <i>La
conquista de América. El problema del otro</i>. p. 43</div>
</div>
<div id="ftn4">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref4" name="_ftn4" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></a>
López Medellín Javier y Felix Hinz, “Hernán Cortés. Segunda Carta de
relación.”, en <i>Hernán Cortés. Un
obituario. </i>p. 4</div>
</div>
<div id="ftn5">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref5" name="_ftn5" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[5]</span></span><!--[endif]--></span></a>
Op. cit. p. 8</div>
</div>
<div id="ftn6">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref6" name="_ftn6" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[6]</span></span><!--[endif]--></span></a>
Ídem.</div>
</div>
<div id="ftn7">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/Nancy/Downloads/CUESTIONARIO%20NOVOHISPANA%20I.docx#_ftnref7" name="_ftn7" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 10.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[7]</span></span><!--[endif]--></span></a>
Todorov Tzvetan. “Conquistar”, en <i>La
conquista de América. El problema del otro</i>. p. 58.</div>
<div class="MsoFootnoteText">
<br /></div>
</div>
</div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-87429806534017488122012-09-15T21:12:00.003-07:002012-09-15T21:21:17.125-07:00MÉXICO DEPENDIENTE<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">¿México independiente? Sí, claro.
Y entonces puedo ponerme a reír a carcajadas de la obnubilación que manifestamos
el pueblo mexicano ante semejante tragicomedia… ¿bajo qué estándares <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>determinar que México es independiente?<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>¿Independiente de qué o de quiénes? Para mí
sigue siendo más dependiente que nunca, porque aún no ha demostrado las agallas
del Ícaro volante alrededor del sol, no importando por supuesto, el riesgo de la fundición
de sus alas a cambio de conquistar la libertad. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">México no es un pueblo que
sepa comunicarse y congraciarse entre sí. El primer ejército insurgente acabó
hecho cenizas ante la falta flagrante de organización. Ni un Huichilobos venido
de los más arcaicos cielos podría haber salvado esa primera etapa del ejército
mexicano. No había consistencia de estructura en el escenario político de aquella remota centuria; no
la hay ahora en nuestro sistema. Al igual que en las primeras décadas de vida independiente cada
quien sigue velando por sus propios intereses. El egoísmo de los sátrapas que nos gobiernan impera, sin más. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Es gracioso pensar cómo nuestros actuales
dirigentes son tan parecidos a algunos de nuestros inestables ancestros:
ambiciosos, ventajosos y ciegos de poder: Santa Annas circulantes, Iturbides arrepentidos, pero eso sí, con
algo de recato, si es que así se le puede llamar a su hipocresía. Después de
todo la historia también tiene sus secretos turbios. Nadie de los actuales
mortales vivió en ese tiempo para dar voto de confianza a los hechos ocurridos.
Así que no nos creamos todo lo que nos exponen a pie juntillas y no nos aferremos
a creer esa irrisoria fabulación de que todo ocurrió como nos dicen los libros de texto gratuitos o cualquier publicación.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="mso-spacerun: yes;"></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">La carga de nuestra herencia colonial es
monumental y hay un viejo complejo de inferioridad que permanece inserto e inerme
en nuestros atribulados genes mestizos. Moctezuma en un inexplicable acto de
falta de comunicación, así como de sumisión absoluta, concedió la patria a
Cortés y sus partidarios por lo que durante trescientos años ellos transformaron
nuestra raza en un cúmulo de indios y mestizos tristes con miradas de malquerencia
y odio hacia sus colonizadores, pero de ahí no pasó: la aparente rebeldía que algunos de ellos pudieran
tener en contra de las imposiciones ibéricas fue sofocada por su
falta de argumentos ante el nuevo régimen. Y así sigue siendo, casi doscientos
años después de la aparente consumación de la independencia, los mexicanos no
hemos logrado consolidar nuestra emancipación porque no conseguimos saber, paradójicamente, en qué consiste.
</span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Calibri;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">¿Hace falta mencionar todas las acciones de privatización emprendidas por
Calderón? ¿Es preciso hacer notar la ya de por sí ilimitada presencia de las
empresas trasnacionales por todo el territorio nacional? ¿Será oportuno sacar a
colación la avasalladora influencia de la lengua anglosajona en nuestro propio lenguaje?
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Estoy
de acuerdo en que todo sincretismo sea necesario para enriquecer la cultura, la
economía y la sociedad, así como aumentar el bagaje de usanzas en cierto país,
pero he de decirlo: en el nuestro esto no es cooperar, esto se ha transformado ya
en dominación, y lo peor de todo, dominación en </span></span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">muchos terrenos, no sólo en los
que mencioné con anterioridad. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Está claro que no hay qué dejar de agradecer la
plausible labor de nuestros héroes históricos, ni desdeñar las arriesgadas
acciones que emprendieron en su momento para dar un giro a la decadente situación mexicana de aquellos años, pero sus esfuerzos han tenido mucho
más mérito en las primeros albores, posteriores a la firma de los Tratados de Córdoba, que hoy en día. En
pleno siglo XXI no somos un país verdaderamente independiente y esa es la cruda realidad; únicamente basta con echar un vistazo a los grilletes que nos acechan sin tregua alrededor y sin
embargo es necesario mencionarlo también: este es mi punto de vista; es sólo mi humilde
opinión.</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-iTVJ-xwOXrU/UFVMOtHwL6I/AAAAAAAAAFk/5zgoEtFQkow/s1600/bandera+mexicana.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-iTVJ-xwOXrU/UFVMOtHwL6I/AAAAAAAAAFk/5zgoEtFQkow/s1600/bandera+mexicana.png" /></a></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-44339125022017950042012-09-02T21:42:00.000-07:002012-09-02T21:42:47.830-07:00Acróstico<br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>T</strong>antos minutos tiene el día </span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>U</strong>no de ellos elijo,</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>S</strong>eparo un sólo instante del tiempo que</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>E</strong>stamos compartiendo.</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>N</strong>o sé si suelo ser evidente</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>C</strong>uando aíslo este minuto.</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>A</strong>lgunos pensamientos pueblan mi mente</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>N</strong>uevos, antiguos, reales, ficticios, pero</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>T</strong>odos con sentido coherente.</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>A</strong> través de las palabras y los silencios</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>D</strong>ifumino lo que<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>eres;
y lo que yo soy</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>O</strong>igo atenta lo que dices y lo que digo yo</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>R</strong>etorno a un camino de blandos contornos</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>E</strong>n el cual transita una clara emoción.</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>S</strong>uelo<strong>, </strong>sólo en un punto de tu rostro, situar mi atención.</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>O</strong>igo tu discurso;<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>suspendo un poco la línea temporal</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>J</strong>uego a crear universos, momentos, misterios quiero develar.</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>O</strong>so traspasar la distancia entre tu cara y la mía,</span></span></div>
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">
</span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="color: black;"><strong>S</strong>ólo para ver encantada eso que, en este acróstico, inicia cada línea.</span></span><br />
<span style="font-family: Calibri;"></span><br />
<span style="font-family: Calibri;"></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-tBTbTB7V4pc/UEQx_j6AHRI/AAAAAAAAAFU/t07r67w32lU/s1600/acrostico.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="http://1.bp.blogspot.com/-tBTbTB7V4pc/UEQx_j6AHRI/AAAAAAAAAFU/t07r67w32lU/s320/acrostico.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<span style="font-family: Calibri;"></span> </div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-71771691176524551202012-08-26T21:42:00.000-07:002012-08-26T22:22:14.331-07:00La sincronicidad de Jung en el cuento "La flor amarilla" de Julio Cortázar.<br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="line-height: 150%;">Una flor amarilla</span></i><span style="line-height: 150%;">
llamó mi atención por dos aspectos fundamentales: el primero, el título del
cuento, para ser un relato del gran Cortázar se presenta ante mis ojos<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>como material de otra especie. No lo sé, de
momento me trajo a la cabeza la triste e historia de una pobre flor amarilla
que sucumbe ante los embates de la naturaleza, o quizá, el singular relato de
una flor excepcional, única en el mundo con poderes curativos extraordinarios.
Cualquier alternativa semántica supuso para mí el título de este cuento, excepto
la que realmente tiene dentro de la narración.<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="line-height: 150%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Si
uno menciona a Cortázar en una plática despreocupada de artificios del lenguaje
y libre de discusiones dignas de tertulia literaria, seguramente la agilidad de
la mente del interlocutor estudiado lo trasladará a “Rayuela” o a “Bestiario”,
pero ¿mencionar que escribió un cuento llamado <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Una flor amarilla</i>? El citado interlocutor tal vez compondrá una
expresión de franca extrañeza. No hay de qué preocuparse – le diría yo-, a mí
me sucedió exactamente lo mismo y me sorprendí hasta hallar el encanto de
disfrutar la trama antes que analizarla. Lo más curioso de todo es que parte de
la teoría sobre la cual trataré en este trabajo, se hizo patente de alguna
forma. El desarrollo de las acciones de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Una
flor amarilla</i> ocurre en un autobús cuyo número es 95. Yo leía ese cuento
mientras viajaba en equivalente transporte, sólo que no había ningún Luc que me
presentara la idea de una casualidad no casual (afortunadamente). <o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="line-height: 150%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Pero
está bien, no más préambulos. Iré pues al asunto que me compete en este ensayo.
Comenzaré brevemente hablando de la trama de este cuento. Dos hombres beben en
un bistró francés. Uno de ellos se acercó previamente al otro para contarle su
extraña y casi irreal historia, en la cual viajando en el metro de París, se
había encontrado con un chico de trece años que al parecer era él mismo. Se
acercó a preguntarle cualquier cosa para trabar contacto con él al grado de
intimar con la madre y el tío. Todo lo que había vivido Luc, se había cumplido
rigurosamente en la infancia del protagonista del cuento. Luc era una figura
análoga de éste como si se tratara de un mundo paralelo. Así estuvo conviviendo
con el niño hasta su fallecimiento y el protagonista cambió su preconcebida
idea de inmortalidad. Lo que quedó en su mente fue la idea de la existencia de <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>otro Luc, en cualquier lugar y en cualquier
parte, quizá con otro nombre pero proclive a repetir su historia en una cadena
sin fin.<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="line-height: 150%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Para
acudir a una vinculación del concepto de sincronicidad, empezaré por definir el
término. Se conoce como sincronicidad a<strong><span style="color: #3c4c9a;"> </span></strong><strong><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">“la coincidencia entre una
imagen mental y un hecho exterior objetivo que no están vinculados causalmente,
pero que establecen entre sí una relación de significación”</span></strong></span><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-font-weight: bold; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">[1]</span></span></span></span></span></span></a><strong><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></strong></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Este hecho puede ser explicado en la cotidianidad de nuestras
experiencias. Se transforma<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en evento
común cuando, por ejemplo, pensamos en una persona y aparece ésta de pronto sin
que nos lo esperáramos. En el caso del cuento sometido a este estudio, se puede
determinar el principio de sincronicidad en las figuras de Luc y del
protagonista (del cual no se menciona nombre). Todo comienza como un
descubrimiento casual pero cuando el protagonista comienza a ahondar en la
observación detallada el mundo <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>revelado
ante sus ojos éste desemboca en un hecho totalmente sorpresivo y novedoso. Un
chico de trece años idéntico a como lo fue él en esa edad se le muestra.la
posibilidad de que haya coincido con un pensamiento fugaz previo en la mente
del Luc adulto sugiere de algún modo una certeza de sincronicidad. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;">“Cortázar, como sus dobles literarios es perseguidor. Uno que busca, que
rebusca e indaga, que se mueve hacia una meta, siempre a la caza de algo”</span></strong><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-font-weight: bold; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">[2]</span></span></span></span></span></span></a><strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> acecha desde prudente distancia como un observador experimentado, pero a
veces la mente tiene sus saltos, sus recovecos, sus proyecciones… Cortázar
siempre se proclamó a favor de lo mágico, de lo que podía ser considerado como
irracional. Sus propias vivencias avalaban muchos de sus relatos y ponían el
toque supremo a la aventura en las hojas de papel. Sin embargo ¿qué me hace
pensar que había una presencia –o un atisbo quizá-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>de este principio de sincronicidad en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Una flor amarilla</i>? <o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Ignacio Solares comenta sobre Cortázar en este sentido:<o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 52.05pt 10pt 70.8pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;">Por lo general uno encuentra lo que inconscientemente busca (de ahí que
“más pena pueden causar las plegarias atendidas que las no atendidas” según Santa
Teresa) Uno puede tropezarse con infinidad de personas en la calle y el hecho
no tener ninguna consecuencia en sus vidas. Pero seguro la tendrá cuando ese
encuentro no ha sido casual, cuando ha sido provocado por las fuerzas
invisibles que operan por sobre (y por dentro) de nosotros. El tiempo se
encarga de colocar los hechos en su debido rango y situaciones que en un inicio
parecían triviales se revelan luego – quizás en el instante mismo de la muerte-
en toda su trascendencia.</span></strong><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftn3" name="_ftnref3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-font-weight: bold; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">[3]</span></span></span></span></span></span></a><strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Y ya lo creo que el encuentro entre Luc y el protagonista de la historia
tendría consecuencias de ese talante. Iré por partes.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>La frase de Santa Teresa es a propósito muy
adecuada para definir la angustia que el protagonista siente ante ese encuentro
poco casual. Si sólo se hubiera limitado a mirar a Luc con algo de curiosidad
más sin intervenir en su plan de vida, probablemente el misterio terrible no se
hubiera revelado ante sus ojos. Esto no pudo ocurrir por dos razones: la
primera y más significativa; sin este hecho no habría podido urdirse una
historia fantástica al estilo puramente cortazariano y dos: el principio de
sincronicidad<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aparece porque el
encuentro entre Luc adolescente y Luc adulto ya estaba previsto, de alguna
forma desconocida. <o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;">“Lo que había empezado como una revelación se organizaba geométricamente,
iba tomando el perfil demostrativo que a la gente le gusta llamar fatalidad”</span></strong><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftn4" name="_ftnref4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-font-weight: bold; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">[4]</span></span></span></span></span></span></a><strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> Reitero el pensamiento de Solares cuando habla de los encuentros no
casuales, provocados tal vez por las fuerzas internas de nosotros. En esta
línea el Luc adulto estuvo pensando de algún<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>modo en la manera de reencontrarse con su parte infantil extraviada como
deseando enderezar el torcido canino que habían tomado las cosas en su vida.
Luc adulto se quejaba de su vida mediocre, atado al bistró francés por el
alcohol, sólo que en lugar de ayudar al joven Luc a encauzar nuevamente su
destino; cada detalle cumplido al pie de la letra, análogamente, le
reconfirmaba un destino que se repetiría hasta el infinito, en las mismas
apariencias, pero bajo otros nombres: <o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 101.7pt 10pt 70.8pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;">Lo peor era que Luc moriría a su vez y otro hombre repetiría la figura de
Luc y su propia figura, hasta morir para que otro hombre entrara a su vez en la
rueda. Luc ya casi no le importaba; de noche, su insomnio se proyectaba más
allá hasta otro Luc, hasta otros que se llamarían Robert o Claude o Michel, una
teoría al infinito de pobres diablos repitiendo la figura sin saberlo,
convencidos de su libertad y albedrío. El hombre tenía el vino triste, no había
nada qué hacerle</span></strong><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftn5" name="_ftnref5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-font-weight: bold; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">[5]</span></span></span></span></span></span></a><strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif; mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Cortázar decía que no bastaba escribir cuentos fantásticos por el mero
gusto de hacerlo, sino que había qué creer en el hecho fantástico y además
haber vivido aunque fuera alguno para comprender esa magia no obediente a las
leyes de la naturaleza. Sobreviene entonces la fatalidad de un hecho que escapa
la comprensión a punto de cumplirse rigurosamente de acuerdo a un “plan”, cuyo
diseño y propósito toman un cariz intrigante y desconocido. Yo me precio de
haber percibido una sensación muy semejante a la de Luc adulto ante el
encuentro de una figura infantil con rasgos y acciones semejantes a las mías. A
diferencia de él, yo no intervine en la vida de esa pequeña niña que vi
precisamente en el metro. Sin embargo, al analizar esta cuestión me pregunto
¿esa niña habrá sido el reflejo vivo de algo que yo he estado buscando
inconscientemente? <o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;">Según un pensamiento del literato Arthur Koestler: “Al respecto dice
Shopenhauer: El destino de cada individuo encaja, invariablemente con el
destino de otro, siendo cada cual el héroe de su propio drama mientras figura,
simultáneamente en un drama que le es ajeno. Todo esto es algo que escapa a nuestro
poder de comprensión y cuya posibilidad sólo podemos concebir en virtud de una
maravillosa armonía preestablecida.</span></strong><a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftn6" name="_ftnref6" style="mso-footnote-id: ftn6;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-font-weight: bold; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Verdana, sans-serif;">[6]</span></span></span></span></span></span></a><strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Por si acaso concederé que esos encuentros inesperados tengan algo de
“armonioso”. Pero cuando la psique del individuo que los vive no está lo
suficientemente preparada para afrontarlo, sin duda verá en ellos algo de
siniestro. Luc adulto, el protagonista de la historia contrario a esa suerte de
“armonía” por encontrarse con Luc adolescente; sintió alivio cuando éste
desapareció de la tierra al morir. El niño Luc no iba a repetir su historia de
mediocridad porque era el primer mortal.<o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Luego para<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>rematar, viene la flor
amarilla como un descubrimiento aún mayor:<o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 94.6pt 10pt 70.8pt; tab-stops: 354.4pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Estaba al borde de un cantero, una flor amarilla cualquiera. Me había
detenido a encender un cigarrillo y me distraje mirándola. Fue un poco como si
también la flor me mirara, esos contactos, a veces…Usted sabe, cualquiera los
siente, eso que llaman la belleza. Justamente eso, la flor era bella, era una
lindísima flor. Y yo estaba condenado, yo me iba a morir un día para siempre.
La flor era hermosa, siempre habría flores para los hombres futuros. De golpe
comprendí la nada, eso que habría creído la paz, el término de la cadena. Yo me
iba a morir y Luc ya estaba muerto, no habría nunca más una flor para alguien
como nosotros, no habría nada, no habría absolutamente nada, y la nada era eso,
que no hubiera nunca más una flor. <o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Atendiendo a este principio de sincronicidad, la flor era la
reconfirmación del pensamiento divagante de Luc adulto. De pronto comprendió lo
que le había orillado a seguir la pista a la vida del otro Luc, No fue un
encuentro casual, antes de conocer al tímido Luc, no tenía una definición
certera entre los límites imprecisos de la existencia y la no existencia. La
flor amarilla con su candor y sencillez llegó al encuentro directo con Luc
adulto. La flor constituye un símbolo de vitalidad y belleza, la vida de este
hombre no tenía nada de eso. Su mente merodeaba en torno a ello quizá,
sumiéndolo en reflexiones pasadas y en su reciente encuentro con un ser
idéntico a él.<o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">La flor amarilla constituyó el encuentro definitivo. La historia de Luc
(la de él mismo) iba a repetirse en una cadena sin término. Quizá todo fue
producto de un sueño, quizá el mismo se encargó de atraer a Luc para que le
hiciera ver la importancia de su existencia a través de aquella flor amarilla.
El inconsciente tiene inexplorados y vastos caminos que la mayor parte de las
veces nos cuesta comprender. ¿Será casualidad la llegada de este cuento a mis
manos? Tal vez en el curso de mi trayecto hacia la universidad encuentre algo o
a alguien que ha estado pasando por mi cabeza. Espero no se trate de Luc.<o:p></o:p></span></span></strong></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<strong><span style="font-weight: normal; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p></o:p></span></strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: center;">
<span style="line-height: 115%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">BIBLIOGRAFÍA<o:p></o:p></span></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Cortázar,
Julio. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Los relatos</i>. “Una flor
amarilla”. España: Círculo de lectores, 1974, 591p.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><o:p> </o:p>Solares,
Ignacio. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Imagen de Julio Cortázar</i>.
México: Fondo de cultura económica, 2002.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><o:p> </o:p>Veranini,
Francesco, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Viaje literario por América
latina</i>, trad. Attilio Pentimalli, Barcelona: El acantilado, 1998, 831 p.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div align="center" class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt; text-align: center;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">FUENTES
ELECTRÓNICAS<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNoSpacing" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Gómez,
Rincón Carlos Miguel. <strong><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">La sincronicidad como
principio de interpretación </span></i></strong></span><b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">
</span></i></b><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><strong><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">para un mundo unitario en la obra de C. G.
Jung</span></i></strong><strong><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">, junio. 2002 <</span></strong> </span><a href="http://www.adepac.org/P06-4.htm"><span style="color: windowtext; font-family: Verdana, sans-serif;">http://www.adepac.org/P06-4.htm</span></a><strong><span style="font-family: Verdana, sans-serif; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">>,
3.dic.2010. </span></strong><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></div>
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt;">
<o:p><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></o:p></div>
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<div class="MsoNormal" style="line-height: 150%; margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-weight: bold;"><o:p> </o:p></span></div>
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<div style="mso-element: footnote-list;">
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"></span><br />
<span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><hr align="left" size="1" width="33%" />
</span><br />
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[1]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"> Gómez, Rincón Carlos Miguel. <strong><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">La sincronicidad como principio de interpretación </span></i></strong></span></span><b><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: x-small;">
</span></i></b><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><strong><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">para un mundo unitario en la obra de C. G.
Jung</span></i></strong><strong><span style="font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">, junio. 2002 <</span></strong> </span></span><a href="http://www.adepac.org/P06-4.htm"><span style="color: windowtext;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: x-small;">http://www.adepac.org/P06-4.htm</span></span></a><span style="font-size: x-small;"><strong><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-weight: normal; mso-bidi-font-weight: bold;">>, 3.dic.2010. </span></strong><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><o:p></o:p></b></span></div>
</div>
<div id="ftn2" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftnref2" name="_ftn2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[2]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: x-small;"> Veranini, Francesco, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Viaje literario por América latina</i>,
trad. Attilio Pentimalli, Barcelona: El acantilado, 1998, p. 288.</span></div>
</div>
<div id="ftn3" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftnref3" name="_ftn3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[3]</span></span></span></span></span></a><span style="font-size: x-small;"><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"> Solares, Ignacio. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Imagen de Julio Cortázar</i>. México: Fondo
de cultura económica, 2002, p. 91<o:p></o:p></span></span></div>
</div>
<div id="ftn4" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftnref4" name="_ftn4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[4]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: x-small;"> Cortázar, Julio. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Los relatos</i>. “Una flor amarilla”.
España: Círculo de lectores, 1974, p. 426.</span></div>
</div>
<div id="ftn5" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftnref5" name="_ftn5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[5]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif; font-size: x-small;">
Ídem, pp. 428-429</span></div>
</div>
<div id="ftn6" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText" style="margin: 0cm 0cm 0pt;">
<a href="http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=9053385073596055737#_ftnref6" name="_ftn6" style="mso-footnote-id: ftn6;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;"><span style="color: blue; font-family: Times, "Times New Roman", serif;">[6]</span></span></span></span></span></a><span style="font-family: Times, "Times New Roman", serif;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES-MX; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">[6]</span></span></span></span><span style="font-size: x-small;">
Solares, Ignacio. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Imagen de Julio
Cortázar</i>. “XI. La sincronicidad, Arthur Koestler”, p. 92</span></span></div>
</div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-3Ct0qoZ4vE0/UDr6fZKPk-I/AAAAAAAAAEQ/8FERjcKdgtQ/s1600/untitled.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-3Ct0qoZ4vE0/UDr6fZKPk-I/AAAAAAAAAEQ/8FERjcKdgtQ/s1600/untitled.png" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-mSG_nogReYM/UDr6hRtwomI/AAAAAAAAAEY/u2mcr2sXeUg/s1600/cortazar.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-mSG_nogReYM/UDr6hRtwomI/AAAAAAAAAEY/u2mcr2sXeUg/s1600/cortazar.png" /></a></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-76093810337068785282012-08-25T22:32:00.001-07:002012-08-26T21:49:15.869-07:00Y después del 1 de julio... ¿qué?<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="background-color: white;"><span style="font-family: Times New Roman;">
</span></span></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><span style="background-color: white;"><div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="background-color: #f9cb9c; color: black;">Finalmente esta fue la irrevocable decisión de la mayoría de
los mexicanos en edad de votar. No se trata de deprimirse, llorar, huir del
país o hacer plantones en capitales avenidas del centro de la ciudad de México.
Fue estupendo haber logrado una participación histórica; fue aún mejor notar
que los ciudadanos se muestran más maduros y más conscientes de lo que ocurre a
su alrededor.Ya no estamos en tiempos de creer que una persona o un grupo de
personas pueden resolver nuestros problemas como país, pues eso lo sabíamos
hacía mucho, sin embargo nos negábamos a aceptarlo. Sí hubo inconsistencias,
hubo también muchas anomalías, pero la diferencia entre elecciones pasadas y
actuales, es que ahora existen abundantes tecnologías de la información que nos
permiten enterarnos de los aconteceres de manera más rápida y evidente. Lo malo
es que aún sabiéndolo, lo aceptamos. </span></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><o:p><span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;"> </span></o:p></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="background-color: #f9cb9c; color: black;">Es preciso despertar, es necesario que leamos más; que veamos
menos televisión nociva;que compartamos ideas; que reforcemos nuestros ya tan
perdidos valores, pero sobre todo, que trabajemos en conjunto como integrantes
de la nación que conformamos. ¿En qué medida servirá esto? Muy sencillo:
tendremos argumentos suficientes para exigir sin reparo a nuestros dirigentes
que cumplan con sus promisorias propuestas sin temor a equivocarnos o a que
pasen por encima de nuestros derechos. </span></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><o:p><span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;"> </span></o:p></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="background-color: #f9cb9c; color: black;">La desunión y desinformación son dos brutales estocadas que
nos han abatido desde hace muchos años como compatriotas. No seamos tontos.
Primero debemos aprender a ver (yo diría observar atentamente), escuchar y
callar antes de actuar. No se trata de quedarnos con la opinión de dos o tres
personas que nos caen bien y que por su cercanía afectiva con nosotros resultan
garantía de autenticidad. Debemos de formarnos un criterio propio: leer los
periódicos “entre letras”; poner el acento en sus tendencias, a quién atacan y
a quién defienden y porqué; cómo manejan las imágenes y los encabezados,
destacar la manera en que presentan la información y el espacio que le dan; en
los medios televisivos no ver uno sólo, sino todos los que se puedan analizar
en sus puntos negativos y positivos, para confrontarlos entre sí. Lo mismo con
la radio. Hagamos caso a la difuminada voz de Mark Twain que susurra: “una
mentira puede estar dando la vuelta al mundo, mientras la verdad se está
poniendo los zapatos”. No critiquemos sin antes saber un porcentaje aceptable
de “realidad”, no opinemos si no estamos seguros de lo que queremos decir.
Empecemos, mexicanos, por interesarnos en lo que ocurre en la política de
nuestro país. </span></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><o:p><span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;"> </span></o:p></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="background-color: #f9cb9c; color: black;">No digamos que la política nos da flojera porque por eso es
más fácil que pasen por encima de nosotros sin que tengamos tiempo de recobrar
el aliento para reclamar a voz en cuello y con justa razón. Seamos unos
ciudadanos a la altura de nuestro país ¿Cómo? Tirando la basura en su lugar, no
manejando ebrio, respetando los lugares de las filas, respetando los altos de
los semáforos, tratando con respeto y amabilidad a las personas a quienes prestamos
un servicio, cuidando el agua, evitando quedarnos con cambios o devolviendo
dinero restante de las cuentas, no envidiando a los que han progresado
limpiamente, no buscando el interés meramente personal... en fin, la lista es
larga. </span></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="color: black;"><span style="background-color: #f9cb9c;">Los Estados Unidos Mexicanos no será un país diferente en
tanto nocomencemos a remover fuerzas obsoletas y frenadoras desde nuestra
propia individualidad. No, la nación mexicana no es tonta o estúpida. <o:p></o:p></span></span></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><o:p><span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;"> </span></o:p></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="background-color: #f9cb9c; color: black;">Ese no es más que un viejo complejo de inferioridad que
durante decenas de años han tratado de insertar con clavos de concreto en
nuestras cabezas. México no es pendejo por haber elegido a equis presidente;
México es pendejo porque no se da cuenta de que tiene un poder más grande que
elegir a cualquier candidato y ese poder es la propia persona de cadaefigie de
raza broncínea: una carbónica piedra en bruto a la que se puede rebajar, pulir
y sacar brillo hasta convertirla en un auténtico diamante. Imaginemos por un
momento qué situación se originaría con millones de diamantes brillando a lo
largo y ancho del cuerno de la abundancia; causarían codicia ante los ojos
rapaces, pero serían muy difíciles de obtener porque costó muy cara su
transformación. </span></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><o:p><span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;"> </span></o:p></span></div>
<span style="background-color: #f9cb9c; color: black; font-family: Times New Roman;">
</span><br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="background: white; font-family: "Verdana","sans-serif";"><span style="background-color: #f9cb9c; color: black;">La cuestión no es hacer movilizaciones, enfrentamientos o
derramamientos innecesarios de sangre; ya la historia de varias latitudes del
globo se ha encargado de darnos un soberano bofetón en la cara y gritarnos que
la violencia no es la vía más adecuada para poner o quitar a un presidente, ya
que violencia genera más violencia en una inexorable cadena sin fin. Quizá sea
más prudente centrar desde este instante la atención en uno mismo, comenzar
desde adentro informándonos y reconociendo nuestras fallas cívicas; tal vez en
un futuro no muy lejano tengamos verdaderas armas ideológicas para atacar
inteligentemente y con fundamento y entonces, sólo así, las figuras del poder
evitarán callarnos la boca por sumisión o imposición. No me agrada para nada
admitirlo, pero México, en este justo punto de su historia,no está preparado
para un movimiento radical de gran magnitud. Esto se verá cristalizado cuando
hayamos lanzado el último puño de tierra sobre la tumba de los intereses
individuales y el egoísmo imperante en cada alma azteca de esta volcada patria.</span></span></div>
<span style="font-family: Times New Roman;">
</span><br /><br /></span><br /></span><br /><br />
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"> </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-tXHtyqLM_Ao/UDm08PckhEI/AAAAAAAAAD8/2dvwUaW7uBg/s1600/eleccion12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-tXHtyqLM_Ao/UDm08PckhEI/AAAAAAAAAD8/2dvwUaW7uBg/s1600/eleccion12.jpg" /></a></div>
<span style="background-color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Nancy Sánchez Domínguez</span>Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-91152560804890395952011-09-30T23:56:00.000-07:002012-09-02T21:50:04.063-07:00IRIDIOLOGÍA<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lOlgIoU1Roc/Toa2AZgbARI/AAAAAAAAAD4/T2zZb68rYDQ/s1600/OJOS1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-lOlgIoU1Roc/Toa2AZgbARI/AAAAAAAAAD4/T2zZb68rYDQ/s1600/OJOS1.jpg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: Verdana, sans-serif;">Aquella turbia noche pude contemplar tu alma en filamentos, briznas de abatimiento <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>asomaban una a una de entre tus ojos; los míos destellaban malestar, pero un malestar infundado. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: Verdana, sans-serif;">Mi propia alma se hizo pequeña al ver la iridiscencia de tu mirada y al notarlo, comprendí que mis razones eran vanas ya que en ese instante confuso había dañado un poco tu ser. Algo extraño se quebrantó en mi interior, toda mi esencia se elevó primero y cayó luego de tajo cual puñado de mercurio que se lanza desbocado al viento y después se disipa fragmentado en el suelo… un nudo en tu garganta, otro nudo en la mía, en ese instante supe la magnitud con la cual cambia la vida. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: Verdana, sans-serif;">La noche fue distinta, el centelleo casi imperceptible de tu mirada sobrecogió mi corazón. Tanta pena me causó deshebrar tus sentimientos, que me cuestioné más tarde, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>al despedirnos, una<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>y otra vez sobre lo que había hecho. </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 10pt; text-align: justify;">
<span style="color: #073763; font-family: Verdana, sans-serif;">Cuando estuve a solas y la expresión de tus ojos quedó grabada en mi mente cual marca de fuego, dejando además una estela de dolor perceptible dentro de mí, no pude evitar concluir que te quiero demasiado como para dejarte ir.</span></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-68201888038016092952011-09-18T20:45:00.000-07:002012-09-02T21:49:45.341-07:00EL MATIZ DE LA VIDA<div>
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-TcgmWKWXykQ/Tna4C_8TK1I/AAAAAAAAADs/JynTmWF8ejg/s1600/matices%2Bde%2Bcolor.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5653908743873833810" src="http://3.bp.blogspot.com/-TcgmWKWXykQ/Tna4C_8TK1I/AAAAAAAAADs/JynTmWF8ejg/s400/matices%2Bde%2Bcolor.jpg" style="cursor: pointer; float: left; height: 150px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 337px;" /></a><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">En estos momentos me pregunto qué haríamos sin los matices de la vida. La vida puede poseer cierto color uniforme para cada persona, pero nosotros le damos los matices gracias a nuestra particular manera de pensar. La realidad es finalmente aquella y sólo aquella que percibimos a través de los sentidos. Siempre he pensado que esas variaciones de color vital fluctúan irremisiblemente al vaivén de nuestras emociones. Es posible que contemple mi día con un color negro y le proporcione matices de oscuridad total si un mal día me levanté con la suerte al revés. Pero todo depende, insisto del modo y la forma con el cual queramos contemplar las cosas. ¿Uno puede controlar su mente? Es una pregunta que no estoy autorizada para responder de la forma más objetiva. Algunos me dirán que si, otros me dirán que no y estarán basados a propósito en sus propias percepciones. Cada quien vive como quiere vivir. Si tu matiz de la vida es en tonos oscuros, pasarás todo el tiempo mirando las situaciones desde un abismo negro y profundo del que no quieres emerger, descuidarás tu cuerpo y tu alma simplemente porque lo que ves no da cabida a otro color. Las pinceladas de tus acciones diarias perderán el brillo y te pasarás la vida mezclando en la caja de acuarelas, los colores más obstinadamente acres que encuentres a tu alcance. Si por el contrario crees que todavía queda una esperanza para algo, cualquier cosa que ésta sea, entonces elegirás tal vez algunos tonos luminosos y te esforzarás por elegir aquellos colores espectrales otorgándoles un matiz vivificador. Después de todo, cada ser humano tiene la capacidad de elegir lo que le parezca más conveniente. ¿Por qué no elegir lo que se considere mejor?<br />
</span></div>
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif;">Newton dividió el espectro en siete colores rojo, anaranjado, amarillo, verde, azul, añil y violeta y lo hizo confiado en creencias griegas con respecto a la conexión entre notas musicales, días de la semana y objetos conocidos del sistema solar. Así pues, ¿no podría haber una conexión entre los colores con sus matices y nuestra manera de vivir? ¿Con cuál deseas pintar cada día de tu semana? ¿Con cuál quieres recubrir tu mente?<br />
<br />
En días pasados, debido a hilaciones confusas de mi mente, mi forma de pensar se fue modificando de un color muy oscuro hasta hoy que vislumbro el verdor… tal vez no necesites preguntar mis razones, es posible que también te haya ocurrido a ti. Solamente tú, con tu manera de pensar, puedes lograr que la trayectoria en los matices de tus deseos quede similar a la mía o que, por el contrario, dé un giro total.</span> </div>
</div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-39421599921251310942011-09-18T20:44:00.000-07:002012-09-02T21:50:19.292-07:00CORAZÓN PROFUNDO<div>
<div>
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-FGKGVNfeDgA/TmcYLcnZq0I/AAAAAAAAADk/I561N_QcciI/s1600/corazon1.png"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5649510842498657090" src="http://4.bp.blogspot.com/-FGKGVNfeDgA/TmcYLcnZq0I/AAAAAAAAADk/I561N_QcciI/s400/corazon1.png" style="cursor: pointer; float: right; height: 197px; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 256px;" /></a><br />
<div>
<br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Un encanto complejo y reservado</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Envuelve tu alma entera</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Una sombra cruza tu semblante</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Y permanece a la espera</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Caminas taciturno entre la noche</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Sin decir una palabra</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">En un recoveco insistente</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Se transforma tu mirada</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">No es lo visto sino lo oculto</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">No es lo que conocido sino lo ignorado</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Un mar tan amplio como abrupto</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Es tu corazón acorazado</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">En cada hendidura de oscuridad</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Pruebo a delinear sus finos rasgos</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">¡Vaya corazón profundo!</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Le cuesta ampliarse entre mis brazos</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Es un corazón para mí muy querido</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Un impulso sagaz que a mi alma aligera</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">El tenerlo junto al mío</span><br />
<span style="color: #351c75; font-family: Verdana, sans-serif;">Cambia mi perspectiva entera.</span></div>
</div>
</div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-55369258212081926102011-06-27T09:09:00.000-07:002012-09-02T21:50:45.420-07:00A UN AÑO DE DISTANCIA Y SOMOS TAN DISTINTOS<div align="justify">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-5vDGBIzhaH0/TgitEF-dfgI/AAAAAAAAADc/ahZJh_CKfio/s1600/ALIH8ZPCARQLYLUCA3IOBIZCAL68EE5CAGTHV1ACAZ1TZ4OCA4A504NCAV00X75CAP8OON3CAUJFBT5CAGTNOWLCA8PLSOOCA71K5I2CAI3WMB8CAVD40GFCAOL0R4WCAB4JCSOCA8IAJ75CA0AVRQS.jpg"><span style="color: #990000; font-family: verdana; font-size: 85%;"><em><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5622934420607303170" src="http://4.bp.blogspot.com/-5vDGBIzhaH0/TgitEF-dfgI/AAAAAAAAADc/ahZJh_CKfio/s400/ALIH8ZPCARQLYLUCA3IOBIZCAL68EE5CAGTHV1ACAZ1TZ4OCA4A504NCAV00X75CAP8OON3CAUJFBT5CAGTNOWLCA8PLSOOCA71K5I2CAI3WMB8CAVD40GFCAOL0R4WCAB4JCSOCA8IAJ75CA0AVRQS.jpg" style="float: right; height: 194px; margin: 0px 0px 10px 10px; width: 259px;" /></em></span></a><span style="font-family: verdana;"><span style="color: #990000; font-size: 85%;"><br /><span style="color: black; font-family: Verdana, sans-serif; font-size: small;">A un año de distancia somos tan distintos… en aquellos ayeres cuando las nubes tenían la misma forma que hoy tienen, los átomos y células de nuestro cuerpo eran apenas trescientas sesenta y cinco veces más jóvenes. Los sueños de ayer acaso hayan cambiado un poco o sean completamente diferentes a los que ahora tenemos, a un año de distancia, nuestros recovecos del pensamiento mudaron y ahora somos otros seres humanos.<br /><br />Modificados por la naturaleza, por la experiencia de lo cotidiano y de lo no esperado, el destino se ha encargado de ponernos frente a frente con personas, hechos, lugares, sabores, olores, sonidos, texturas, caminos, aires, deseos, esperanzas, fabulaciones... todo completamente nuevo integrando sin lugar a dudas una nueva esencia a nuestra esencia...<br /><br />A un año de distancia… las ideas crecen a la par de las uñas y el cabello, los sentimientos se multiplican paralelamente a los cambios de nuestro cuerpo, porque cada día somos nuevos, pasa un día y otro día; siempre estamos trocándonos ¿serás tú mañana, el mismo que eres hoy? La alegría que ahora tienes, mañana tendrá su metamorfosis en tristeza y viceversa, tal vez, nunca se tiene la verdad absoluta. El chispazo sutil de tu mirada se bifurcará en reflejos de alegría o de duda, la reverberación ocular en tu cara se hará rencor o ternura. De un minuto a otro, de un segundo a otro se acumularán en tropel incansable las oleadas de movimientos, de palabras dichas y no dichas, de expresiones secretas y explícitas …se apiñarán tan lentamente una sobre otra, hasta juntar sin sentirlo un año, en el que el ser humano que ocupó un espacio similar al de ahora, habrá cambiado rotundamente. ¿Es el espacio que cambia o eres tú?<br /><br />A un año de distancia somos tan distintos… ¿qué hacíamos hace un año? Tal vez soñar parte de lo que ahora somos, pero sin sospechar ni un ápice de lo que ahora, justo en este instante de ansiedad diurna o noctámbula, vemos a nuestro alrededor. Es la dulce sustancia de la relatividad, lo que para unos es sólo un año de distancia, para otros representa una eternidad.</span></span></span></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-48880978589755397662010-11-22T12:12:00.000-08:002012-09-02T21:50:55.796-07:00Notas en las que se escribe el tiempo<span style="color: #003300; font-family: Arial;"></span><a href="http://4.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TOrQa6DARtI/AAAAAAAAAC0/y_LI6F8w2tw/s1600/imagesCAGF9LG6.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5542471452109850322" src="http://4.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TOrQa6DARtI/AAAAAAAAAC0/y_LI6F8w2tw/s400/imagesCAGF9LG6.jpg" style="display: block; height: 167px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 222px;" /></a><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: arial;">Notas olvidadas, cimeros de papeles, fragmentos de hojas añejas, encierran un pasado. Cuando resurgen de golpe traen el recuerdo enlazado. Notas encontradas al azar, olor de papel antiguo, celulosa amarillenta; al notar que mis ojos pasan revista sobre sus líneas impresas, una ola de remembranzas cerca mi corazón y cabeza. Pensar en la tarde en que escribí esas palabras, pensar en el momento de la sorpresa suspendida del lápiz sobre el papel, traer a mi vida la girándula de pensamientos que vibraban en en torno mío en aquél momento, lo allí escrito lo revela evidentemente.</span></div>
<span style="color: black;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: arial;">Notas de conversaciones, escritas sobre trabajos escolares, mi progreso en las letras es notable, aunque no sé si ocurrió para bien o para mal. Recados en clase de instantes aburridos, amenizados con divertidos comentarios de los compañeros, mensajes de parabién en los cumpleaños y en los días especiales, letras y más letras que me llenan, que casi se materializan ante mis ojos, porque al leerlas recuerdo casi a la perfección al escribiente, al ensayista de un lenguaje perdido,al precticante de esas grafías hispanas. Son textos que adquieren significado a medida que los revivo, porque ¿qué es la palabra escrita sino el sello indeleble de un momento maravilloso suspenso en el tiempo? las palabras dichas el tiempo las borra y las olvida, pero las escritas perviven en la memoria de las cosas queridas y no queridas. Haciendo limpieza en mi habitación encontré muchos tesoros, pasaron los doce años, los dieciséis, los dieciciocho, los veinte, estampados en papel como en los cuadros de celuloide de un filme de 24 por segundo. </span></div>
<span style="color: black;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: arial;"></span><br /></div>
<span style="color: black;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: arial;">Amistades que se perdieron, profesores que jamás volví a ver, felicitaciones de cumpleaños antiguos, dibujos y risas estampados, mezclados todos con las letras de mis recuerdos, letras que ahora sé son un caudal que me acompañará toda la vida porque al volver a sacarlo de su cofre, reviviré una y otra vez lo existido aquella mañana, aquél mediodía, aquella tarde, aquella noche… con personas y seres especiales… para siempre. Maravillosa letra impresa, reconstruyes mi historia de ayer y a mi alma solitaria toda una reverberación feliz regresas.</span></div>
<span style="color: black;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: arial;"></span><br /></div>
<span style="color: black;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: black; font-family: arial;">Si algún día encuentras un papel escrito por azar en el fondo de una cajonera, no lo tires ni lo destruyas, puede cambiar en un instante de angustia y de ansiedad, una vida entera.</span></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-33785464889386406782010-10-23T14:15:00.000-07:002012-09-02T21:53:23.136-07:00CENIT - NADIR<div align="justify">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TMNQ5Kw_l5I/AAAAAAAAACM/1wUpN1UrRd4/s1600/falda-horizonte.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5531353710413715346" src="http://1.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TMNQ5Kw_l5I/AAAAAAAAACM/1wUpN1UrRd4/s400/falda-horizonte.jpg" style="display: block; height: 279px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a><br />
<br />
<br />
<span style="color: #330000; font-family: trebuchet ms;"><span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">No sé qué hilo imperceptible me ata a ti. Hay un acento de nostalgia que acude silenciosa a mi alma cada vez que tu tierna imagen aparece ante los ojos de mi imaginación. Es increíble volver la mirada atrás y contemplar la línea horizontal que denuncia el ocaso y separa el cielo de la tierra. Detrás de ese horizonte hay tres años ocultos, mismos que han transcurrido desde que te conocí. Escondido entre las sombras del crepúsculo queda lo que significas tú para mí: agobiante deseo de lo que pudo ser y nunca fue.<br /><br />Y sin embargo; en este lado, antes de la línea divisoria de nuestras vidas (CENIT), aún queda mi existencia, manteniendo un pequeño afecto cual trémula flama, expuesta a apagarse violentamente ante cualquier brisa de olvido de tu memoria.<br /><br />Está ahí la delgada línea del horizonte y sobre la superficie del planeta: yo.<br /><br />Tú estás del otro lado (NADIR), en donde se oculta el sol, viviendo una vida que desconozco, equiparando tu existencia y la mía a las historias de dos mundos paralelos que no podrían cruzar dimensiones ni aunque flotaran -burbujas de jabón- en el mismo espacio etéreo.<br /><br />¿Qué harás? ¿Dónde estarás? ¿Por azar tu corazón arrojará un pensamiento hacia mí?... me ensombrece la idea de saber que estás lejos porque en otro tiempo yo te perdí…<br /><br />Horizonte gris que nos aparta, Yo cenit, tú nadir; sensación de asfixia opresora en mi pecho. No veo la manera de cruzar hacia el otro lado de la valla: no puedo, tú no lo permites; me angustio, lo entiendo, pero al fin decidiste…<br /><br />No me queda mas que asumir que te alejas, que sigues tu destino, avanzas hacia el final de la esfera; hasta el punto más alto, mientras yo en medio de la tierra y sin brújula posible, sigo esperando.</span> </span></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-7414206817692220662010-10-10T01:12:00.000-07:002012-09-02T21:51:28.005-07:00NO TENGAS MIEDO<a href="http://4.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TLF2O0OpYrI/AAAAAAAAABU/CmmcP5I4iI0/s1600/Chrysanthemum.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5526328214670631602" src="http://4.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TLF2O0OpYrI/AAAAAAAAABU/CmmcP5I4iI0/s320/Chrysanthemum.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 240px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /></a><br />
<br /><em> <br /> </em><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">Hay un cascabel lejano<br />que vibra y resuena despacito<br />se acerca, apaciguado, temeroso;<br />es mi voz que vibra en tus oídos.<br /> <br />No tengas miedo de ese sonido<br />pues no son engañosas sus notas<br />si tan sólo escucharas atento,<br />descubrirías una canción armoniosa.<br /> <br />Hay un cascabel pequeñito<br />cuyo sonido traspasa los cielos<br />se abre espacio entre las nubes,<br />pero es captado con mucho esfuerzo.<br /> <br />No tengas miedo de ese sonido<br />no temas ese compás solitario,<br />está sonando sin brida cada día<br />pero tú desoyes su llamado.<br /> <br />Hay un cascabel dorado<br />que una insondable fuerza agita,<br />sin embargo hay algo de cauto en ella<br />que le impide expandir toda su energía.<br /> <br />No tengas miedo de ese sonido,<br />porque es mi voz, es mi persona<br />esa fuerza lejana que lo mueve<br />escucha su tintineo ahora.<br /> <br />Hay un cascabel prendido<br />al cuello de un extraño,<br />siempre ha estado ahí suspendido,<br />pero él ni siquiera lo ha notado.<br /> <br />No tengas miedo de ese sonido<br />que ese sonido jamás te haría daño,<br />¿te gustaría seguir su consonancia?<br />¿o preferirías no volver a escucharlo?<br /> <br /> <br /> <br /> NSD</span> Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-76118549189022114522010-08-29T13:34:00.000-07:002012-09-02T22:00:46.957-07:00LA CONTINUIDAD<a href="http://4.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/THrH-MGnYzI/AAAAAAAAABA/sZboUkXrgo8/s1600/continuidadimages.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5510936965256012594" src="http://4.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/THrH-MGnYzI/AAAAAAAAABA/sZboUkXrgo8/s320/continuidadimages.jpg" style="float: left; height: 114px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 145px;" /></a><br />
<div>
Para entender un poco este cuento, es necesario leer "Continuidad de los parques" de Julio Cortázar.</div>
<br />
<div>
<a href="http://www.ciudadseva.com/textos/cuentos/esp/cortazar/continui.htm">http://www.ciudadseva.com/textos/cuentos/esp/cortazar/continui.htm</a></div>
<br />
<div>
</div>
<span style="color: #fff2cc;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"><br /><span style="color: black;"><span style="background-color: white;">Había terminado de leer la continuidad de los parques, del extraordinario Julio Cortázar. Le dejó un sabor medianamente acerbo en el paladar, que no se le quitó sino hasta la tarde, cuando estuvo haciendo esfuerzos supremos por descifrar la ciclónica realidad que vivía. Anduvo merodeando por largo rato el porqué de la transmutación obligada de las situaciones, el por qué de ese triste atisbo de "saudade" que queda a la hora de abrir la mente a los recuerdos y por supuesto, de descubrirse con las alas desplegadas, con el preludio del plan de vuelo y su desorientación característica: todo el cielo abierto y la brújula alocada, imantada de confusiones…<br /><br />El saborcito disminuyó considerablemente cuando al pardear de la tarde, se dirigió a la cocina para prepararse un café (rigurosamente bien cargado; con un poco de crema de maíz) y con toda la calma que era posible, sentarse en la silla artesanal de mimbre. Cuando el último arrebol se deshizo entre el celaje ceniciento de la fría nocturnidad, tuvo tiempo para mirar hacia fuera, hacia la ventana abierta y recordar el pasado sin dolor. La continuidad, la continuidad era una palabra que laceraba, una palabra que Cortázar le había sellado sin querer en su laberinto cerebral. Pensó entonces que era preciso cambiar la página de inmediato a la antología de cuentos, si no quería correr el riesgo de quedar atrapada entre las hojas de papel, como el hombre del sillón de terciopelo verde.<br /><br />Después del primer sorbo, ya se remitía como en un parpadeo a aquél amor sin sentido que a pesar de la distancia, a pesar de los pesares, aún ardía y se extendía procaz y sagazmente en su corazón. Era desgastantemente ilógico seguir alimentándolo y sin embargo, ¡cómo interfería en la continuidad!, cómo se le presentaba tan palpable, casi materializado.<br /><br />Dejó la taza de café en un extremo de la mesa, y acudió al libro que yacía abandonado en la sala. El hombre gozaba de su novela (mudo testigo de la pasión furtiva de los amantes) ella gozaba imaginándose la amada, no la amante, pero a pesar de la trama felizmente diseñada en la novela, la realidad era una bofetada “ …se separaron en la puerta de la cabaña. Ella debía seguir por la senda que iba al norte. Desde la senda opuesta él volvió un instante para verla correr con el pelo suelto” ¡Qué absurdo! De nada valía tomar el papel protagónico si el destino era el principal antagonista, bifurcador de caminos, no servía absolutamente de nada gozarse en la "psique", si él, el hombre que amaba no estaría a su lado de todos modos, en el "sómatos", cubriéndola con sus brazos. Así era sin duda, el café ya estaba frío, la primera estrella había aparecido, ella iba al oriente, él quedaba en el norte, ella se dirigía a la continuidad, él se mantenía estático, entrópico; era difícil saber en dónde continuaba el parque vital, a dónde lanzaría su hálito la ráfaga de anhelos, cobijados ambos en la verdosa extensión de un porvenir incierto.<br /><br />Entró un vientecillo fresco por la ventana, acompañado de una hoja macerada que se hundió en el oscuro líquido del inmaculado jarro, (¡oh contrastes de la vida!) se mezcló con la resolución de ella, de cortar de raíz toda sígnica ramificación de amor. Noche de octubre, serena, insoportablemente serena… la hoja se hundió hasta el fondo de la taza.<br /><br />El hombre que amaba, un hombre lejano, con una evidente parquedad que le destilaba de las pocas sonrisas que le advirtió. Algo de flema inglesa, algo de seriedad ¿por qué no?<br />Recordarlo se trocaba en una oleada quemante y seca que le aseguraba una respiración dificultosa, un vacío en no sé que zona del alma, una orfandad aplastante en medio de la continuidad. Hectáreas del terreno de la vida convertidas en parques infinitos: “ …se dejaba interesar lentamente por la trama, por el dibujo de los personajes” Ella y él (en su historia los dos personajes principales), ella siempre desde la lejanía, atisbando ardorosamente unos ojos sombríos, intentando adivinar unos pensamientos que sabrá Dios si en alguno ella figuró, sufriendo innecesariamente al interpretar sus acciones, limosneando migajas de amor… Estaba decidida a leer de nuevo el cuento pero concluyó que hacerlo era seguir la ruta de un círculo vicioso “…El puñal se entibiaba contra su pecho y debajo latía la libertad agazapada”<br />Seguía repasando los sentimientos, los apegos, con la llana de la esperanza convirtiéndose en su móvil, no obstante, el último trago de café y ese párrafo insensato le devolvieron de golpe el sabor amargo: “…Al llegar a la misma parte, sin mirarse ya, atados rígidamente a la tarea que les esperaba, se separaron… ella debía seguir”<br />Y siguió. No hubo otra alternativa, la continuidad es así, tajante, definitiva. Aunque volviese a repasar el cuento, no habría manera de encontrar un nuevo final o lo que es más, un final a la medida del deseo. La continuidad repito, es la continuidad, pero ¡cómo duele cuando se trata de poner obligadamente punto final a una primera historia y seguir adelante con otra a pesar de la renuencia! Quizás ella lo comprendió, quizás no, tal vez sólo sea un personaje, intentando perseguir su realidad, como el hombre del sillón de terciopelo verde, en el relato que lee.</span><br /><br /><br /><br /><br />Nancy Sánchez Domínguez</span></span></div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9053385073596055737.post-31153451031957579622010-06-27T19:26:00.000-07:002012-09-02T21:54:12.628-07:00Esa maquinaria inexplicable<a href="http://1.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TCgSMZ2B77I/AAAAAAAAAAM/ulFeIk9Wfgw/s1600/DSC01019.JPG"><span style="color: #330033; font-family: Verdana;"></span><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5487656150256185266" src="http://1.bp.blogspot.com/_5Sf2dWt3dQM/TCgSMZ2B77I/AAAAAAAAAAM/ulFeIk9Wfgw/s320/DSC01019.JPG" style="display: block; height: 240px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 320px;" /></a><br />
<div>
<a href="http://palabradelagartija.files.wordpress.com/2009/07/cuerpo-humano.jpg"><img alt="" border="0" src="http://palabradelagartija.files.wordpress.com/2009/07/cuerpo-humano.jpg" style="display: block; height: 390px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 475px;" /></a><br />
<br />
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Es increíble el gran proceso funcional y de crecimiento del ser humano, que puede observarse a medida que transcurren los años y se escurren impetuosos como líquido vital; cada parte del cuerpo constituye una función estructural, específica y maravillosa que sólo un ser desconocido y superior pudo crear, en fondo y forma. Fibras microscópicas trabajando al unísono para satisfacer nuestras funciones, máuinas simples, integradas a un músculo y miles de aliados llamados eritrocitos, luchando contra los gérmenes adversos que a diario nos atacan sin piedad.</span></div>
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Es sorprendente observar cómo al paso del tiempo se aumenta de talla y estatura.... ¿Cuántos millones de células nacerán, crecerán y morirán en nuestro cuerpo para hacernos crecer?... una cifra impensable, quizás.</span></div>
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Así es es el proceso científico de la vida, en el que pensamos, respiramos, reímos, dormimos, comemos, recordamos, soñamos, amamos y muchísimas actividades más inscritas en un confín de materia gris denominado cerebro. Sus estructuras internas y externas rigen por completo la materialidad de una persona, en la extensión de sus amplias y vastas funciones, desde una muy pequeña y sencilla como el parpadear, hasta una muy compleja como la movilidad general del esqueleto, desde una involuntaria como el latido del corazón, hasta una voluntaria como la masticación... ¿<em>Quién</em> envía esas órdenes? ¿El cerebro? ¿Y al cerebro <em>quién</em> lo manda?</span></div>
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></div>
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">¿Qué hay de la flexibilidad de los huesos? Ningún animal que se precie de pensar, tal como lo hace el hombre, es capaz de inventar movimientos llenos de armonía, ya sea por disciplina o por mera voluntad, tal vez balancéandonos al ritmo de una buena música o practicando un deporte sencillo o extremo, pero los huesos son el armatoste maravilloso que nos permite hacer todo eso y más. Nuestros huesos tienen una increíble capacidad de adaptación en sus primeras etapas de desarrollo. Son tan maleables durante la niñez que si por algún motivo crecieran inadecuamente, podrían deformarse de manera inevitable.</span></div>
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Todo esto me conduce a pensar en algún tipo de milagro de la vida. Me parece que parte de un algo superior cuando analizo la forma en que se lleva a cabo, tan sólo me resulta mágico sincronizar los dedos sobre un teclado para escribir este mensaje. Mis huesos y ligamentos trabajan con ahínco para que esto sea posible. Entonces ¿no es una máquina excepcional el ser humano?¿no es un mecanismo imposible de igualar debido a su forma perfecta?</span></div>
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Pues si, en efecto, es excepcional e inexplicable por ello considero utópico tratar de hacer una copia idéntica (y sin errores de código genético) de él por medio de la clonación o tratar de imitar la consistencia y cualidades de esa masa grisácea y antiestética que nos hace pensar, razonar.</span></div>
<div align="justify">
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;">Por ello concluyo que ninguna máquina por más moderna y tecnológica que sea podrá igualar jamás el trabajo que realiza el ser humano como tal... ¿Qué nueva creación podría gozar de las venas, de la linfa, de la sangre, de las células? ¿qué es ese poder misterioso que mantiene la temperatura de nuestro cuerpo, la sincronía del hígado, los riñones, el corazón, el estómago? ¿Qué es aquello que nos permite ver oler, sentir, tocar, escuchar cada día, cada hora? ¿Porqué la vida no se puede salvar en una operación de corazón, por ejemplo, si bastaría con colocar uno nuevo en el acto y ya? ¿Qué es pues la vida? ¿Qué es y <em>quién</em> la da? </span></div>
<span style="color: white; font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<span style="font-family: Verdana, sans-serif;"></span><br />
<div align="justify">
<span style="color: #330033; font-family: trebuchet ms;"></span><br /></div>
<br />
<br />
<div align="justify">
<span style="color: #330033; font-family: trebuchet ms;"></span><br /></div>
</div>
Nan SDhttp://www.blogger.com/profile/13966594869855963351noreply@blogger.com0